انسان موجودی اجتماعی است و سرنوشتش با سرنوشت جامعه­ای که در آن زندگی می­کند ارتباط دارد. سود و زیان کارهایی که از انسان سر می­زند، هم به خود او بر می­گردد و هم جامعه را در بر می­گیرد؛ از این رو طبق روایات متعدّد همان گونه که انسان در قبال اعمال و رفتار خود مسئولیّت دارد در برابر عملکرد جامعه­ای که در آن زندگی می­کند نیز مسئول می­باشد.

فریضه امر به معروف و نهی از منکر جزء فروع دین است و بیشترین تأثیر گذاری را در سلامت و سعادت جامعه اسلامی دارد. توصیه­های متعدّدی در مورد ضرورت پرداختن به آن صورت گرفته و عاملی برای حفظ، گسترش و تقویت ارزش الهی و انسانی در جامعه اسلامی و اصلاح نقاط آسیب­پذیر فرد و مسئولان و جامعه شمرده می­شود.

با توجّه به اهمّیّت امر به معروف و نهی از منکر و آثار مفید و ارزنده آن مانند: کنترل غرائز سرکش انسان، داشتن دنیا و آخرت، ورود به بهشت، رسیدن به مقام خلیفة الهی و … می­توان فهمید که ترک این واجب عظیم الهی، چه وضعیت دردناک و اسفباری را در جامعه به وجود خواهد آورد. افراد تارک این واجب الهی و نیز جامعه­ای که این وظیفه همگانی را ترک کرده است دچار آفات بسیاری از جمله: دور شدن از رحمت و برکات الهی، عدم استجابت دعا، گرفتار شدن به لعنت خداوند و ائمّه اطهار، به جان هم افتادن مردم و … می­شوند، که سعادت دین و دنیای انسان را به خطر می­اندازد. از این رو خداوند متعال در راستای هدایت انسان­ها، انبیاء الهی را برگزید تا سخنان خود را به گوش بندگان برسانند و با ارائه راهکارهای مناسب و مؤثّر در جهت انجام فریضه امر به معروف و نهی از منکر انسان­ها را به سمت خداوند هدایت و راهنمایی کنند.