نخستین مجموعه و نهادی که با کم ترین افراد و بیشترین ارزش ها در جامعه تشکیل می شود، خانواده است. محفلی که در آن شالوده ی شخصیت انسان ها و بنیان باورهای آنان پی ریزی می شود و از چنان عظمتی برخوردار است که گاه پرورش یافته های آنان، مسیر تاریخ انسانیت را تغییر داده؛ بنابراین وجود آرامش در چنین نهادی از ضروریات است که فقدان آن باعث می شود خانواده کارآیی لازم خود را نداشته باشد.[1]

آرامش بزرگترین نعمت خداوند در این دنیا و در جهان آخرت می باشد. در واقع اولین نعمتی که نصیب بهشتیان می شود آرامش می باشد. خداوند مشکلات قیامت را از بهشتیان برطرف می کند و آنها را غرق در شادی و سرور می کند.[2]

خانواده، بهترین مهد تعالی انسان است. تعالی خانواده یعنی آبیاری دمادم گیاه فرزندان در گلدان خانه.[3]

 اگر خانواده نتواند بستر سالم و مناسبی را برای اعضای خود مهیا کند، افرادی را پرورش می دهد که با اختلالات روانشناختی مثل اضطراب، افسردگی و… و یا مشکلات اجتماعی مثل بزهکاری، اعتیاد، خشونت و… مواجه و درگیر خواهد شد.[4]

خانواده واحدی است اجتماعی، که در آن منافع مشترک است. فرق خانواده با سایر شرکت ها آن است که پایه ی اصلی آن بر روی عواطف متقابل، طلب آرامش و سکون است. همگامی، همفکری، رازداری، همزبانی، مشاورت، توجه و… از لوازم بقای آرامش و محبت است.[5]

آن چه مایه ی اصلاح زندگی این جهان و زندگانی آن جهان است، سکونتی است که در سایه ی روابط درست خانوادگی فراهم می شود هر چه روابط خانوادگی لطیف تر، مستحکم تر و لذّت

بخش تر باشد، بهره وری روحی، جسمی و عاطفی خانواده بیشتر خواهد بود.[6]

[1] - احمد، لقمانی، همسران زندگی الگوی بالندگی، قم، انتشارات عطر سعادت،1380، ص 13.
[2] - www.jonbeshnet.ir            . 23/12/92
[3] - مهری، سویزی، خانواده کارآمد و متعالی، چاپ سوم، قم، نشر نور مطاف، 1387، ص 47.
[4] - عبدالحسین، رفعتیان، آیا ما در خوبی هستیم، چاپ اول، تهران، نشر قطره، 1389، ص 7.
[5] - علی، کمالی دزفولی، همان كتاب، ص 53.
[6] - مرتضی، آقا تهرانی، محمدباقر، حیدری کاشانی، خانواده و تربیت مهدوی، چاپ ششم، تهران، نشر کتاب یوسف، 1389، ص26.