وبلاگ قصد قربت مدرسه علمیه الزهراء (سلام الله علیها) کازرون

لطفا عکس نوشته ها را دنبال کنید. در آنها سعی شده مراحل گام به گام تحقیق نشان داده شود.

کرسی آزاد اندیشی «موسیقی غذای روح یا ابتذال» در بین طلاب وکادر مدرسه علمیه الزهرا (س)  کازرون

کرسی آزاد اندیشی با موضوع موسیقی غذای روح یا ابتذال در مدرسه علمیه الزهرا (س) شهرستان کازرون برگزار شد.

به گزارش پايگاه «خبري اطلاع رساني حوزه­ هاي علميه خواهران» کرسی آزاد اندیشی با موضوع «موسیقی، غذای روح یا ابتذال» با حضور طلاب و کادر در مدرسه علميه الزهرا (سلام الله علیها) كازرون برگزار شد.

 در ابتدای جلسه آقای «قاسم بیاتی» توضیحاتی را درباره ی انواع موسیقی ارائه کرد. وی گفت: در موسیقی سه رکن وجود دارد: 1- آهنگ2 -خواننده3 – محتوا. موسیقی؛ صداها و آهنگ هایی است که انسان را در عالمی سیر می دهد که برای وی قابل توصیف نیست و بر اعصاب و شهوات و غرایز و تمایلات او اثر گذار است و باعث خندیدن، گریستن یا رقصیدن انسان می شود. موسیقی از سه مولفه تشکیل یافته است از جمله؛ 1- غنا به معنای چرخاندن صدا در گلو است (فقط مربوط به صدا است حتی بدون آهنگ) 2- طرب: بسیاری از صداها، آواها و … طرب می باشد. بنابراین مطرب بودن: صفت موسیقی است (آهنگ) ومتناسب با مجالس شادی یا غمِ افراطی است. (عیش و نوش و تحرک) 3-لهوی: غفلت است و به محتوای کلام نسبت داده می شود. امام باقر(علیه السلام) فرمود: غنا، گناهی است که خداوند به سبب آن وعده ی آتش داده است. چناچه موسیقی یا آوازی که با ترجیع وطرب همراه است از لحاظ کیفیت یا مضمون یا حالت خاص شخص نوازنده یا خواننده در خلال نواختن یا خواندن از نوع غنا یا موسیقی لهوی مناسب با مجالس لهو و معصیت باشد، گوش کردن به آن حرام است، حتی برای کسی که او را به طرب نیندازد و تحریک نکند. به طور مثال: اگر در اتوبوس باشد مسافران باید ازگوش دادن به آن خودداری نموده و نهی از منکرکنند. حتی غنای زن برای شوهرش و بالعکس و قصد لذت بردن از همسر، استماع غنا را مباح نمی کند. تفاوت موسیقی با غنا بنا بر تعریف بیان شده در این است که ترجیع صدا به نحوی که مناسب با مجالس لهو باشد ازگناهان بوده و بر خواننده و شنونده حرام است . ولی موسیقی نواختن آلات آن است که اگر به نحو معمول در مجالس لهو و گناه باشد هم بر نوازنده و هم بر شنونده حرام است ولی اگر به آن نحو نباشد فی نفسه جایز است و اشکال ندارد.

سرکار خانم «بهروزی و رنجبر» به عنوان موافقان گوش دادن به موسیقی گفتند: ممکن است فرد مطرب ترین موسیقی ها را گوش دهد ولی بر او اثر نگذارد. چرا باز هم حرام است و نباید گوش داد؟! (علت حرمت موسیقی چیست؟)

 جواب خانم انجین به عنوان مخالف: حکمت بسیاری از احکام برای بشر عادی، دست یافتنی نیست. احکام شرعی احکام شخصی نیست، احکام نوعی است. نوع موسیقی (حرام) و جنس آن بر نوع انسان اثر منفی می گذارد. بنابراین حتی اگر آن اثر منفی را بر انسان نگذارد، بنابر مصالح و مفاسدی که برای فرد محقق نشده، بازهم حرام است.

بهروزی(موافق) گفت: صوت قرآن و تواشیح نیز طرب انگیز است.

انجین(مخالف): پیامبر(صلی الله علیه و آله): برای هرچیزی زینتی است و زینت قرآن صدای زیباست. (کافی، کلینی، ج2ص 615) صوت قرآن یا اذان موسیقی است. صوت قرآن یا اذان تغییر صدا و لحن است. زیرا موسیقی با آلات همراه است؛ قرآن طرب نیست چون طرب باید طوری باشد که انسان را به رقص آورد یا از غم و اندوه زیان آور گردد. موسیقی حرام باعث تضعیف روح یا افت اخلاق می شود.

رنجبر(موافق): موسیقی موجب آرامش می شود.

جواب: باید تفاوت آرامش جسمی وآرامش روحی مشخص شود. موسیقی کدام آرامش را به دنبال دارد؟ اگر آرامشی هم دارد ولی به صورت مسکن عمل می کند و زود گذر است. وقتی انسان به چیزی عادت کرد به آن آرامش پیدا می کند، مثل معتاد که با مواد مخدر آرامش جسمی و روحی می یابد. ولی در واقع به خودش ضرر می رساند. آرامش واقعی در یاد خداست «الا بذکر الله تطمئن القلوب»

بهروزی(موافق): موسیقی هنراست و انسان هنر و زیبایی را دوست دارد.

جواب: آیا هرهنری خوب است و باید آن را استفاده کرد؟ مثلا خیاط با هنرنمایی تمام، لباسی را می دوزد، آیا می توان این لباس را بیرون از خانه پوشید؟ آنچه موجب حرمت چیزی می شود مصلحت یا مفسده واقعی است که عقل ناقص بشر نمی تواند آن را کشف کند. وتنها عقل تام- که منحصر به معصوم است- می تواند آن را درک نماید. علت بعضی از احکام را با توجه به روایات می توان به دست آورد اما همان هم نیاز به تبحر و تخصص دارد، چراکه ممکن است در یک موضوع چندین روایت وجود داشته باشد. آن چه در فقه اسلامی حرام شده،غنا است. یعنی ترجیع صدا، با صرف نظر از آهنگ و محتوا. گاهی نیز آسیب موسیقی به محتوا بر می گردد. پس باید مصالح و مفاسد را دسته بندی کنیم. عرف، صدا و سیما یا جامعه ملاک تشخیص حرمت جواز موسیقی نیست، حرمت و جواز حق شرعی است که برای رسیدن به آن باید به مرجع تقلید مراجعه کرد.