#برشی_از_یک_کتاب
#بشری_که_دنبال_انسان_شدن_است

این #مقام_ولایت است که استعدادهای بشر را بیرون ریخت و خُلق کریمه و استعدادهای خوب او را شکوفا کرد و از بشر، انسان بیرون کشید و او را از #ظلمات_نفس ، از ظلمت خلق دنیا ، از هواها و حرف ها و جلوه های پوچ به سوی نور هستی هدایت کرد . انسانی که دیگر در سطح غریزه و حرف‌ها و محدود ها زندگی نمی‌کرد و با این معیارهای کم و کوتاه اندازه نمی‌گرفت . و انسان یعنی همین ، یعنی در سطح وظیفه زندگی کردن ؛ چون این حیوان است که تمام مسائلش با غرایزش حل و فصل می‌شود ، و حتی امنیت و رفاه و نظم و عدالت را با غریزه تامین می‌کند . آن نظم و رفاه و عدالتی که در کندو حاکم است ، هنوز در جامعهٔ انسانی در شکل های مختلف کمونیستی و سرمایه داریش ، حکومت نکرده و نمی کند ، مگر هنگامی که بشر از اسارت ها ، از ظلمات ، از هواها ، و حرف ها و جلوه ها آزاد شود و به عظمتی دست یابد که این حقارت ها او را در خود نگیرند . و مگر هنگامی که #بشر_انسان_شود . و در این حد، عدالت که هیچ ، حتی انفاق و ایثار هم ، رخ می نماید و آشکار می شود . و این است که ، آنهایی که بیشتر از رفاه و بالاتر از عدالت و آزادی را می خواهند ، باید به #غدیر رو بیاورند و از این جام سیراب شوند .

? غدیر ، علی صفایی حائری ، ص ۲۳