سرنوشت انسان به دست و اختیار خودش رقم میخورد.

سوره ی انفال_آیه 53

نعمتی را که خداوند به جامعه و ملتی عطا میکند کم یا نابود نمیکند مگر آنکه خود قدرش ندانند و آن را از دست بدهند.

به تعبیر دیگر فیض خدا بیکران و همگانی است ولی به تناسب شایستگی ها و لیاقت ها به مردم میرسد.در ابتدا خدا نعمت های مادی و معنوی خویش را به تمام ملت ها عطا میکند چنانچه آنها نعمت های الهی را وسیله ای برای تکامل خویش ساختند و از آن در مسیر حق مدد گرفتند و شکر آن را که همان استفاده صحیح است بجا آورند نعمتش را پایدار بلکه افزون میسازد؛اما هنگامی که این مواهب وسیله ای برای طغیان و سرکشی و ظلم و تبعیض و ناسپاسی و غرور و آلودگی گردد در این هنگام نعمت ها را میگیرد و یا آن را تبدیل به بلا و مصیبت میکند؛بنابراین دگرگونی نعمت ها همواره از ناحیه ماست وگرنه مواهب الهی از بین رفتنی نیستند.

منبع:نمونه ج 7 ص 207