یکبار با عصبانیت ایستادم بالای سر منصور؛نمازش که تمام شد گفتم:منصورجان مگه جا قحطیه که میای می ایستی وسط بچه ها نماز؟خب برو یه اتاق دیگه که منم مجبور نشم کارم رو ول کنم و بیام دنبال مهر تو بگردم.

تسبیح رو برداشت و همانطور که میچرخاندش گفت:این کار فلسفه داره من جلوی اینها نماز می ایستم که از همین بچگی با نماز خوندن آشنا بشن.مهر رو دست بگیرن و لمس کنن.من اگه برم اتاق دیگه و اینها نماز خوندن من رو نبینن چطور بعدا بهشون بگم بیایین نماز بخونین؟؟!

قرآن هم که میخواست بخونه همینطور بود.ماه رمضان ها بعد از سحر کنار بچه ها مینشست و با صدای بلند و لحن خوش قرآن میخوند.همه دورش جمع میشدیم من هم قرآن دستم میگرفتم و خط به خط با او میخواندم.اصلا اهل نصیحت کردن نبود.میگفت بجای اینکه چیزی را با حرف زدن به بچه یاد بدهیم باید با عمل خودمان نشانش بدهیم.

?????????????