کسي در عباس فرياد مي زند بنوش تا

تــوان جنگيـدن بـاشد. بنــوش تـا تــوان

رسانـدن آب به خيمـه ها باشد. بنـوش

تا در خيمـه سهمي از آب برنـداري.

 مگر چيزي از فرات کم مي شود؟

 مگر حسين راضي نيست؟

 مگر …؟

  نه نه، موجي قوي تراز درون مي گويد: حسين تشنه است. کودکان سينه بر خاک مي گذارند تا التهاب عطش را کاهش دهند. اصغر را قطره آب کافي است. رقيه چندبار در بدرقه تو افتاد. سکينه رمق ايستادن نداشت. درچشم هاي زينب مي خواندي تشنگي تارشان کرده است.

 نه…هرگز. آنها تشنه ترند! اصلاً به آب نگاه کن چي مي بيني؟ اين کيست که در آب چشم درچشم تو دوخته است.

 آب بنوش عباس!

آب خنک و زلال و گوارا با عباس سخن مي گفت. دست رشيد عباس در آب فرو رفت. نوازش آب با دست هاي تشنه و جان تشنه تر چه مي کند. قطره هاي عزيز از کف مي چکيد. آب را بالا آورد تا فضاي دهان رسيد. نسيم خنک آب چهره عباس را مي نواخت.

 ساقي بنوش، گوارايت باد!

 باز در موج ها ولوله افتاد. حسين، حسين، حسين.

آب را پاشید و آب در حسرت لب های عباس، سر به زیر از تیررس نگاه او گریخت.

عباس، رها، سبک، سیراب از عشق، چشم به آب دوخت و با خویش زمزمه کرد:

« یا نفس من بعد الحسین هونی               فبعدهُ لا کُنتَ اَن تکونی

هذا حسینٌ شاربُ المنونِ               و تشر بینَ بارد المعین

هیهات ما هذا فعال دینی               ولا فعالُ صادق الیقین »

 شکوه این زمزمه را آسمان گریست. خورشيد شرمسار شوکت ساقي در آب، پشت غبار پنهان شد.

 عباس مشک از پشت فرو آورد. مشک ها حريصانه مي نوشيدند. موسيقي دلنشين و شيرين آبي که در کام مشک مي رفت، جان عباس را از شعف لبريز مي کرد.

 تصوير کودکاني که سيراب مي شوند. لبخند حسين، آرامش پس از عطش و قاه قاه کودکان در قلب عباس سروري عجيب برپا مي کرد.

 دهانه مشک ها را بست. مشک ها را در آغوش فشرد، بر اسب نشست. مشک ها آبروي عباس بود و تمناي حسين از او. شيرين تر از جان در آغوششان فشرد. از علقمه بيرون آمد. براسب نشست.

شمر و عمر سعد فرياد مي زدند و کمانداران را به محاصره عباس مي خواندند….

  برگرفته از کتاب ماه در آب

(نوشته دکتر محمدرضا سنگري)