به وسیله عفت اعمال مطهر میگردد و در نتیجه انسان رشد می یابد و در غیر این صورت چشم چرانی و بی عفتی مانع رشد معنوی انسان خواهد گردید.

در آیه 31 سوره نور آمده"و لا یبدین زینتهن الا لبعولتهن او…"زنان نباید جاذبه ها و زینت های خود را جز برای شوهران خود و محارم نسبی آشکار سازند.

در این کلام الهی باز هم صحبت از حجاب و حیا و حرمت خودآرایی و خودنمایی و نمایان کردن زینت های غیرآشکار نزد نامحرمان است و اما برای شوهر دین اسلام حیا و عفت زن را در برابر شوهر مذموم شمرده و میفرماید:زن خوب زنی است که در خلوت با شوهرش حیا را از تنش خارج کند و بعد در شرایط عادی حیا را مانند لباس بر اندامش قرار دهد.

 حضرت زهرا در طول مدت شوهرداری خود با امیرالمومنین در هیچ فرصتی حریم آن حضرت را نادیده نگرفت و در موآرد شخصیت آن بزرگوار کوتاهی نکرد تا جایی که امیرالمومنین در این باره میفرمایند:سوگند به خدا زندگی با صفای من و فاطمه طوری بود که نه من او را به خشم آوردم و نه او مرا به خشم آورد و نافرمانی کرد حتی غصه های دیگرم با حضور او و تماشای جمالش برطرف میگردید.

همچنین قرآن در مورد کسانی که امکان برای ازدواج نمی یابند میفرماید:"و لیستعفف الذین لایجدون نکاحا حتی یغنیهم الله من فضله"سوره نور ایه 33

و کسانی که وسیله نکاح ندارند به عفت سر کنند تا خدا از کرم خویش از این بابت بی نیازشان کنند.

در این باره حضرت رسول"ص” میفرماید:هر که عفت و مناعت جوید خداوند او را باعفت و بامناعت گرداند و هر که بی نیازی طلبد خداوند بی نیازش گرداند.

بنابراین قدرت نیافتن برای ازدواج و دسترسی نداشتن به همسر مجوزی برای گناه کردن و فراهم کردن آن از راه نامشروع نیست بلکه صبر و عفت لازم است تا خداوند از فضل خود بی نیازشان گرداند.وظیفه ی دیگر زنان دوری از اعمال و رفتارهای جلب توجه کننده و غیرعفیفانه است."و لا  یضربن بارجلهن لیعلم ما یخفین من زینتهن"سوره نور ایه 31 به این موضوع اشاره دارد.هرگونه راه رفتنی که موجب آشکار شدن زیورهای مخفی زن شود از نظر اسلام ممنوع است.

در روایتی آمده که حضرت علی علیه السلام فرمودند:کسی که در راه خدا جهاد کند و شهید شود اجرش بزرگ تر از کسی نیست که بتواند گناه نکند و عفت ورزد.