یکی از اصول جهان­بینی اسلامی که از ارکان ضروری دین، و از اصول قطعی اعتقادی، و ضامن احکام انبیّاء، و مهم­ترین محرّک دین­داران در انجام وظایف دینی و الهی است، اصل ایمان و اعتقاد به معاد و حیات جاویدان اُخروی است.

ایمان و باور به معاد و تحصیل یقین به آن، بی­تردید انسان را در زندگی فردی و اجتماعی در مسیر تکامل قرار می­دهد، و دامنه زندگی او را به بی­نهایت گره می­زند، و درمی­یابد که با مرگ، تنها حیات مادّی او به پایان می­رسد، امّا روح باقی می­ماند و به دنیایی جاودانه و گسترده­تر از عالم مادّه منتقل می­شود، تا در محضر پروردگار خویش حساب اعمالش را ببیند.

باور و اعتقاد به معاد موجب می­شود که انسان در همه حالات توجّه به نظارت مستمر الهی داشته باشد و همواره خود را در پیشگاه الهی ببیند، در نتیجه برای عمل به دستورات و وظایف دینی و پرهیز از گناه و معصیت تلاش کرده و برنامه زندگی­اش را طوری تنظیم واجرا می­کند که علاوه بر ایجاد یک حیات مطلوب و سعادتمند در این دنیا، سعادت ابدی اش نیز در آن دنیا تأمین شود، و ناگفته پیداست که هر چه ایمان انسان به معاد قوی­تر و با معرفت الهی بیشتری همراه باشد در مسیر رسیدن به رستگاری و رضوان الهی به نحو شایسته­تری عمل خواهد کرد، پس از اینجا روشن می­شود؛ همان­طور که اعتقاد به معاد یکی از نافذترین و مؤثّرترین باورها در جهت­دادن به اعمال و رفتار انسان­هاست، همچنین منشأ آثار سازنده و مثبت فراوانی نیز در زندگی فردی و اجتماعی او می­باشد و در نتیجه زمینه را برای تربیت انسان­های مؤمن و تحقق جامعه توحیدی فراهم می­آورد.

حال با توجّه به مطالب یاد شده در این بحث برآنیم تا با مراجعه به آیات نورانی قرآن کریم و دیگر منابع دینی آثار فردی و اجتماعی اعتقاد به معاد را در زندگی مورد تحلیل و بررسی قرار دهیم. امید است که این تحقیق راه­گشایی برای توجّه بیشتر ما به روز رستاخیز باشد و با شناساندن جایگاه و اهمیّت و آثار معاد بتواند کمک مؤثّری به بروز بیشتر رفتارهای هدفمند در فرد و جامعه و برطرف سازی بسیاری از مشکلات و معضلات فردی و اجتماعی شود.