وبلاگ قصد قربت مدرسه علمیه الزهراء (سلام الله علیها) کازرون

طلب  روزی حلال؛صدقه است.

امام زین العابدین علیه السلام سحرگاه در طلب روزی از منزل خارج شد.

عرض کردند یابن رسول الله!کجا میروید؟

فرمود:از منزل بیرون آمدم تا برای خانواده ام صدقه بدهم.

عرض کردند:چطور به خانواده تان صدقه میدهید؟

فرمود:هرکس از راه حلال روزی را بدست آورد و برای خانواده خود خرج نماید در پیشگاه خداوند برای او صدقه محسوب میشود!

داستان های بحارالانوار

برای اینکه لطف و رحمت و آمرزش خدا شامل حال ما بشود؛باید اخلاص داشته باشیم.

و برای اینکه اخلاص داشته باشیم؛سرمایه میخواهد و آن اینکه از خودمان بگذریم.

و برای اینکه از خودمان بگذریم باید شبانه روز دلمان و وجودمان و همه چیزمان برای خدا باشد.

در این صورت شکست برای ما معنا ندارد.

چه بکشیم و چه کشته شویم پیروزیم….

شهید حاج ابراهیم همت

یکی از اشخاص که با مرحوم آقای قاضی آشنایی داشت ولی مقام ایشان را نمیشناخت؛موقع احتضارشان در بالای سرشان بود.

در لحظات آخر آقا قاضی فرمودند:

نزدیک است که راحت الحلقوم شوم!!!

آن آقا فکر کرد که آقای قاضی در آن لحظه،هوس شیرینی(راحت الحلقوم)را کرده؛لذا برای خریدن شیرینی به بیرون رفت و وقتی با شیرینی برگشت؛در آن وقت آقای قاضی زنده نبودند و در آن حال فهمید که منظور آقا چه چیزی بوده.

منبع:کتاب گفتار بزرگان در لحظات سخت جان دادن ص81و82

امید یعنی پاسخگویی وجود دارد.

نداشتن هدف؛رویدادهای زندگی؛افکار منفی میتوانند انسان را به ناامیدی برسانند.در این حال؛فرد هیچ تلاشی برای رسیدن و بدست آوردن؛صورت نمیدهد و هیچ برنامه ریزی برای آینده تنظیم نمیکند.امید کارخانه ی اراده ی انسان است و اگر کارخانه ی امید ما تابع عواملی خارج از دسترس مثلا پول باشد به تعطیلی میرسد.

لذا هدفی که آرزو میشود؛را بایستی با اعتدال تنظیم کرد که باعث فشار و نابسامانی و تخریب در انسان نشود و بایستی پلی برای پشت سر قائل شد که اگر موفقیت بدست نیامد،افسرده و خمود نشد.مومن میگوید این خواسته ی من است پس تلاش میکنم اگر شد؛الحمدلله.اگر نشد خواست خدا نبوده پس تصمیم دیگری خواهم گرفت.

مومن قانع و شاکر؛به ناامیدی نمیرسد.بلکه به داشته های خود مانند سلامتی؛علم؛فرزند و به همسر خوب و یا توانایی هایی که دارد اهمیت میدهد و بدون آنکه خود را با دیگران مقایسه کند؛و با وجود نداری ها قدر داشته ها را میداند و شکرگزار است.و همین قدرشناسی انرژی مثبتی در او ایجاد میکند که موجب تلاش و افزایش نعمت میشود.

عصر خلافت امام علی علیه السلام بود،آن حضرت روزی در مسجد کوفه در حضور جمعیت بالای منبر رفت؛پس از حمد و ثنا فرمود:

ای مردم گناهان بر 3 گونه اند:

1_گناهی که آمرزیده شده است.

2_گناهی که آمرزیده نشده است.

3_گناهی که بر صاحبش؛هم امید بخشش داریم و هم ترس عدم بخشش.

حبه عرفی عرض کرد:ای امیرمومنان!آنها را برای ما شرح بده.

امام علی علیه السلام فرمود:

گناهی که آمرزیده شده است:

آن گناهی است که خداوند بنده اش را بخاطر آن به بلاها مبتلا و مجازات کند؛پس خداوند بردبارتر و کریم تر از آن است که بنده اش را دوبار مجازات نماید.

اما گناهی که آمرزیده نشود:

عبارت است از ستم هایی که بعضی از انسان ها بر بعضی میکنند.

خداوند به خودش سوگند یاد کرد و فرمود:به عزت و عظمتم سوگند که ظلم هیچ ظالمی(بدون مجازات)از من نگذرد؛گرچه آن ظلم؛زدن مشتی به مشتی؛یا مالیدن دستی به دستی(برای هوسرانی)و یا شاخ زدن شاخداری به بی شاخ باشد.پس خداوند برای بندگان از یکدیگر قصاص میگیرد تا ستمی از کسی(بدون مجازات)نماند؛سپس خداوند در روز قیامت آنها را برای حسابرسی زنده کند.

اما گناه سوم:

گناهی است که خداوند آن را پوشانده است و توبه را بر صاحبش ارزانی فرموده است و گنهکار به گونه ای شده که از گناهان خود ترسان و به رحمت خدا امیدوار است.ما برای چنین گنهکاری همان حال را داریم که خودش همان حال را دارد که عبارت از ترس از عذاب و امید به رحمت الهی باشد.

منبع:اصول کافی؛باب فی ان الذنوب ثلاثه؛حدیث 1 ص 443 ج2