عصر خلافت امام علی علیه السلام بود،آن حضرت روزی در مسجد کوفه در حضور جمعیت بالای منبر رفت؛پس از حمد و ثنا فرمود:

ای مردم گناهان بر 3 گونه اند:

1_گناهی که آمرزیده شده است.

2_گناهی که آمرزیده نشده است.

3_گناهی که بر صاحبش؛هم امید بخشش داریم و هم ترس عدم بخشش.

حبه عرفی عرض کرد:ای امیرمومنان!آنها را برای ما شرح بده.

امام علی علیه السلام فرمود:

گناهی که آمرزیده شده است:

آن گناهی است که خداوند بنده اش را بخاطر آن به بلاها مبتلا و مجازات کند؛پس خداوند بردبارتر و کریم تر از آن است که بنده اش را دوبار مجازات نماید.

اما گناهی که آمرزیده نشود:

عبارت است از ستم هایی که بعضی از انسان ها بر بعضی میکنند.

خداوند به خودش سوگند یاد کرد و فرمود:به عزت و عظمتم سوگند که ظلم هیچ ظالمی(بدون مجازات)از من نگذرد؛گرچه آن ظلم؛زدن مشتی به مشتی؛یا مالیدن دستی به دستی(برای هوسرانی)و یا شاخ زدن شاخداری به بی شاخ باشد.پس خداوند برای بندگان از یکدیگر قصاص میگیرد تا ستمی از کسی(بدون مجازات)نماند؛سپس خداوند در روز قیامت آنها را برای حسابرسی زنده کند.

اما گناه سوم:

گناهی است که خداوند آن را پوشانده است و توبه را بر صاحبش ارزانی فرموده است و گنهکار به گونه ای شده که از گناهان خود ترسان و به رحمت خدا امیدوار است.ما برای چنین گنهکاری همان حال را داریم که خودش همان حال را دارد که عبارت از ترس از عذاب و امید به رحمت الهی باشد.

منبع:اصول کافی؛باب فی ان الذنوب ثلاثه؛حدیث 1 ص 443 ج2