امید یعنی پاسخگویی وجود دارد.

نداشتن هدف؛رویدادهای زندگی؛افکار منفی میتوانند انسان را به ناامیدی برسانند.در این حال؛فرد هیچ تلاشی برای رسیدن و بدست آوردن؛صورت نمیدهد و هیچ برنامه ریزی برای آینده تنظیم نمیکند.امید کارخانه ی اراده ی انسان است و اگر کارخانه ی امید ما تابع عواملی خارج از دسترس مثلا پول باشد به تعطیلی میرسد.

لذا هدفی که آرزو میشود؛را بایستی با اعتدال تنظیم کرد که باعث فشار و نابسامانی و تخریب در انسان نشود و بایستی پلی برای پشت سر قائل شد که اگر موفقیت بدست نیامد،افسرده و خمود نشد.مومن میگوید این خواسته ی من است پس تلاش میکنم اگر شد؛الحمدلله.اگر نشد خواست خدا نبوده پس تصمیم دیگری خواهم گرفت.

مومن قانع و شاکر؛به ناامیدی نمیرسد.بلکه به داشته های خود مانند سلامتی؛علم؛فرزند و به همسر خوب و یا توانایی هایی که دارد اهمیت میدهد و بدون آنکه خود را با دیگران مقایسه کند؛و با وجود نداری ها قدر داشته ها را میداند و شکرگزار است.و همین قدرشناسی انرژی مثبتی در او ایجاد میکند که موجب تلاش و افزایش نعمت میشود.